قرآن های بر سر نیزه

زمانی شاهان خود را بخاطر شرکت در مجالس مذهبی بر مسند قدرت می نشاندیم ,گاه با نمادهایی به رنگ سبز پای اولاد پیغمبر بودن را وسط می کشیم وگاه با بوسه بر دستان پدران شهیدمان نمایش مردمی بودن می دهیم .

سالهاست که از ارزشهای دینی ما به عنوان ابزاری برای حفظ منافع خود در عرصه سیاست استفاده می کنند.

سیاست و دادگستری در بطن نهاد دین قرار داشت و بعدها سیاست مهم شد چون حماسه مهم شد. حالا سیاست وجود دارد و هرجا که کم می آورد دوباره به آغوش دین , این نهاد مادر برگشته و ازآن مایه می گذارد.

بعد از واقعه هجدهم تیر فضای دانشگاهها را با شهیدانمان آراستند به منظور حفظ و ترویج مقدسات دینی ولی افسوس که آنقدر این مقدسات را دم دست قرار می دهند که مثل قرآن های کنار سجاده هایمان رنگ و بوی عادت بگیرند .

شاید با این نگاه بهتر باشد که دین را از سیاست خود جدا کنیم تا فرصت را از دست فرصت طلبان بگیریم , ولی مگرمی توان دین را در خانه ها محبوس کرد ؟

اما می توانیم در نگاههای ارزشی خود بازنگری کنیم تا برای آیندگان وجود دین همچنان نتیجه گرایش بشر به خرد تعریف شود و حداقل برای آنها دیگر شهید قرآن سرنیزه نباشد.