و حال ِ من
شبیه ِ آن پنجره ی گرفتار در آجر و سیمان است
که با قاب ِ آهنی
دلی از شیشه دارد... !
به انتظار ِ سنگی نشسته ام که وجودم را
هزار تکه کند تا رها شوم...
تا آزاد شوم...
بریزم...
*پ.ن: چه کرده ای با من؟ هیچ میدانی...؟!
:: بازدید از این مطلب : 340
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
