قرارمان این بود که شش ماشین بشویم و برویم به حوض سلطان. در روز مقرر بد قولی شد و شدیم 2 ماشین. در حال حرکت بودیم که با چند نفر دوباره تماس گرفتیم اما این بار شدیم 14 ماشین!
حوض سلطانی که در چهل کیلومتری شهر قم و در سمت جاده تهران واقع شده است. حوضی که وقتی از سمت اتوبان به آن نگاه می کنی زمینی کاملا سفید می بینی و وقتی به آن وارد می شوند پیوند آسمان و زمین را می بینی.
زمانی آب رودخانه ی قره چای که از کوه های همدان سرچشمه می گیرد به این دریاچه می آمده که پس از زدن سد ساوه دیگر آن آب سابق را ندارد.  زمانی که آسمان صاف باشد کوه‌های دماوند را در شمال آن می توان مشاهده کرد. وسعت و شکل دریاچه متناسب با ورود آب و میزان بارندگی آن درفصول مختلف سال متفاوت است. درمواقع بارندگی و ذوب برفهای ارتفاعات اطراف، چون بر میزان آب ورودی افزوده می‌شود، وسعت آن زیاد و در غیر از این ایام، وسعت آن کم می‌شود. بدین ترتیب سطح آب دریاچه پیوسته در نوسان است. این دریاچه از دو چالهٔ جدا از هم تشکیل شده‌است. چالهٔ غربی به نام حوض سلطان و چاله شرقی به نام حوض مره‌است که به‌وسیله یک آبراهه به هم وصل می‌شوند. در فصول پر آب ابتدا چاله مره پر می‌شود و سپس آب اضافی وارد حوض سلطان می‌شود.
حوض سلطان در سال ۱۸۸۳ میلادی و بر اثر ساخت جاده شوسه تهران قم تشکیل شد. راههای ورود به منطقه: در ۳۵ کیلومتری مسیر قم-تهران جاده خاکی وجود دارد که به دریاچه می‌رسد. درون دریاچه نیز جاده خاکریزی هست که برای جلوگیری از فرورفتن خودروها در باتلاق و بهره برداری از نمک دریاچه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

حوض سلطان از چندین معدن نمک تشکیل شده است که مرز بین این معدن ها را اینگونه جدا می کنند.

آب شور به مرور در دل زمین فرو می رود و در ایام تابستان آماده بهره برداری می شود.

وقتی که زمین و آسمان به یکدیگر پیوند می خورند، انعکاس ها جلوه ای متفاوتی و منحصر به فردی پدید می آورند.

جاده خاکی که از سمت اتوبان به معدن منتهی می شود و کناره ی آن وضعتی شبه باتلاقی دارد.

کودکان فرصت را مناسب دیده اند برای ابراز شادمانی های شان

شاید که بزرگترها به کودکان حسادت شان شده و نتوانستند شادمانی شان را پنهان کنند.

ماشین هایی که در ابتدا می ترسیدند به وسط دریاچه بیایند حالا که ترسشان ریخته به ویراژ زدن دست می زنند.

بعضی ها هم نتوانستند از قید چایی در این دریاچه بگذارند.