از بس در قاب زندگی گفتم : سیب !

با قلبی معلق و پایی در هوا

دیگر طاقت رویاهایم تمام شده است

دلم رسیدن میخواهد !

بدون چتر کنارم قدم نزن ، خیس دلتنگی هایم میشوی

دنیای من ابری تر از آن است که فکرش را میکنی

چشمهایم درد می کند . . .

تب دارم . . .

اینهمه صغری کبری چیدن نمیخواهد

تو نیستی

دارم می میرم !

هزار راه می رود برایت

میخواستم با تمام وجودم احساس کنم تکیه گاهمی !

نمیدانم “خیلی” را چگونه بنویسم که “خیلی” دیده شود

بگذار دل ضعفه بگیرم

از این همه عاشقانه های محکم ِ تو . . .

حواسش هست که ناراحتت نکنه !

چرا درها به رویم سنگ سنگ است

در این دنیا ندیدم روز خوبی

چقدر رفتن از این دنیا قشنگ است

تمام شب هایی را که با رفتنت یلدا شدند

نه کسی چشم به راه …

نه خیال گذر از کوچه ی ما دارد ماه

وقتی از عشق نصیبی نبری غیر از آه

اما اون روزای آخر خوب مچشو گرفتم !

چقدر دوستت دارم

تا تمام عمر آن را به تو ثابت کنم…!

از قبیله زلیخا آمده ام

آنقدر عشقت را جار می زنم تا خدا برایم کف بزند

مردانه دوستم داری ؟

سر من از عقل

که تو را دوست داشت !

قلب تو از عشق

که مرا دوست نداشت !