هنگام که نیل چشم دریا
از خشم به روی می‌زند مشت

زان دیرسفر که رفت از من
غمزه‌زن و عشوه ساز داده

دارم به بهانه‌های مأنوس
تصویری از او به بر گشاده

لیکن، چه گریستن، چه طوفان؟
خاموش شبی است هرچه تنهاست

مردی در راه می‌زند نی
و آواش فسرده برمی‌آید

تنهای دگر منم که چشمم
طوفان سرشک می‌گشاید

نیما