یادداشتی درباره اجرای اخیر مهران مدیری در کنسرت مشترک اخیرش؛
جمع آدم‌های صمیمی

آرمین ابراهیمی: از آلبوم «از روی سادگی» چهار تا خریدم. همان وقت ها، در روزهای سردی که آلبوم تازه منتشر شده بود و هنوز مردم به سختی باور می کردند کسی که روی جلد است و با لبخند به ما نگاه می کند همان «مهران مدیری» سریال های بی نمک شبانه باشد. اما من یادم می آید، همان موقع، و پس از آن که زمزمه ی اجراهای زنده ی مُدیری در مطبوعات پیچیده بود حسابی روی صدایش ایمان داشتم. تا آنجا که با وجود وضع وخیم مالی با دوستانم هماهنگ کردیم و یکی از شب های سالن میلاد، آن وسط ها، در ردیف های ششم و هفتم نشستیم به تماشای کنسرت مدیری. گرچه هیچ وقت راجع به اشعار کارهایش احساس خوبی نداشته ام اما همواره موسیقی دلنواز «فردین خلعتبری» و صدای گرم و پُر و گاهی نوستالژیک خودش می چربید.

 در این سال ها هم، پی کارهای جسته و گریخته ای که انجام می داد مثل تیتراژ آغازین «باغ مظفر» یا آن سریال پلیسی بی معنا که حتی اسم اش را در یاد ندارم، کارهایش را تعقیب می کردم. و با خبرهای گوناگون و بی اساس – نظیر این که قرار است با «شاهکار بینش پژوه» کار کند یا شایعه ی ضبط آلبوم دوم - به خودم اجازه ی خیال پردازی می دادم. تا این کنسرت مشترک با «رضا یزدانی» نازنین و «عصار» و «مانی رهنما». با این که از میانه های کنسرت سررسیدم و انتظار نداشتم بتوانم عصبانیت و استرسم را کنترل کنم اما چنان از اجراهای درست و خوبِ این آدم های صمیمی لذت بردم که تقریبا با هدر رفتن نیمی از پول بلیط کنار آمدم. راستش، نمی دانم دلیل اش چه می تواند باشد، اما سطح تمام اجراهای این کنسرت چند شبه خیلی بالاتر از حد توقع ام بود. گرچه اجرای یزدانی را با هیچ کدام از آن دیگران نمی شود مقایسه کرد اما در تقابل با تصوری که ما از کنسرت های بی حال و ناامیدکننده ی مثلا عصار داشتیم، اثر روی صحنه، چند پله بالاتر ایستاده بود. شاید هم این حس بر می گردد به مدیریت خوب کلیت این مجموعه. اجرای مدیری هم مثل همیشه، با انرژی و اصولی بود. البته یادآور آن کاست با جلد آبی رنگ که بعد در جلد سیاه و سفید دوباره منتشر شد نبود، اما بالغ بود. رشد و پیشرفت از آن هویدا بود. یادم می آید بعد از اولین برخورد با «از روی سادگی» در یک میهمانی، رفتم میدان انقلاب و چهار تا کاست بسته بندی شده خریداری کردم، که هنوز سه تایش دست نخورده باقی مانده اند برای آینده ام، برای کسانی که دوستشان خواهم داشت تا بتوانم لذت شنود یک آلبوم مهجور دهه های رفته ی عمرم را با ایشان تقسیم کنم. این ها دست نخورده می مانند تا خواننده ی خسته از نقش بازی کردن و خلق کمدی های سطحی، آلبوم بعدی را رو کند.